Эхэлсэн мөртлөө дуусаагүй хайрын тухайЭцсийн удаа шүлэг тэрлэе
Сэтгэл өөрөө хөгширдөггүй учраас
Шүлэг минь чи залуугаараа үлдэнэ ээ
Хайрын хүчтэй цаламыг чи надруу шидээгүй
Хайрлан дасна гэж би ч үнэндээ бодоогүй
Чиний сэтгэлийн доторхи галыг олж харчихаад
Миний сэтгэлийн оч үсэрсэн байж магадгүй ээ
Хүнийг хайрлаж,хүнээр хайрлуулна гэдэг жаргал
Хүссэн бүхэнд олддогүй хэцүүхэн боловч амттайхан жаргал
Намрын навчисыг туучин чамруу очиж явахдаа
Нартад би хамгийн жаргалтай хүн байж билээ
Тэнгисийн хүчит долгио эргийн хадыг цохиод буцдаг шиг
Тэр бид хоёрын хайр тавилангийн хананд тулаад салсан
Жаргалтай цагийн дурсамж ард үлдэн хоцорч
Жавартай өвлийн салхи өмнөөс минь үлээж билээ
Олон оныг үдсэн ч одоо ч сэтгэлд тод байна
Орчлонд ийм нэгэн хайр байсаныг одоо л бичиж мөнхлөе
Хайрын тухай сүүлчийн энэ шүлэгээ бичээд
Хамгийн сүүлд нь гурван цэг тавьчихая . . .
No comments:
Post a Comment